مجلة قلم رصاص الثقافية رهان أخير على دور الفكر الحر والمسؤول في إعادة بناء الوعي واستعادة منظومة القيم، "على قلم وساق" من أجل ثقافة هدفها الإنسان.
Gewoon toeval
Hij wachtte bij de bushalte. De bus was laat en hij wachtte vol ongeduld, keek op zijn horloge alsof hij de tijd wilde stilzetten, om niet te laat te komen voor zijn afspraak. De bus kwam eraan. Hij stapte naar voor om gauw te kunnen instappen. Hij zette zijn mondmasker op, ging naar de achterste deur en liet enkele passagiers uitstappen. De laatste die afstapte, was die vrouw.
Toen hij haar zag, voelden zijn voeten als vastgebonden. Waarom kon hij niet bewegen? Mensen dromden achter hem in de rij, maar hij bleef staan als een rots.
“Excuseer meneer! Wil je instappen?” vroeg iemand die achter hem stond.
Hij antwoordde niet, maar deed een stap achteruit bij de deur. Hij wierp zijn oogpijlen naar het lichaam van de vrouw, die stapte als een mooie gazelle. Nee, ze stapte niet, ze vloog, dit was de eerste keer dat hij een gazelle zag vliegen. De bus sloot zijn deuren en reed weg.
De man haalde vrouw in, zei: “Mevrouw…”
Ze keek om wie achter haar had gesproken, en stopte toen. Het mondmasker bedekte haar gezicht, alleen haar ogen waren zichtbaar. Hij dacht toen hij haar ogen zag:
“Dat zijn diezelfde ogen, een eindeloos brede diepzee, en ik kan niet zwemmen in de zee van ogen, omdat elk oog zijn eigen wetten heeft.”
Hij zei: “Ben jij het? “
Ze antwoordde: “Ja ik ben het.”
Hij zei: “Waar was je de vorige keer verdwenen?”
Zij: “Ik zag je bezig met andere dingen, en ik hou van een man die me al zijn aandacht geeft.”
Hij: “Ik was een lafaard, ik was bang om te verdrinken in de zee van je ogen, maar ik heb zoveel spijt dat ik het niet heb gedaan. Ik heb overal naar je gezocht, maar kon je niet vinden. Ik zocht naar je tot aan de grenzen van de wanhoop. “
Ze zei: “Als je me zocht tot aan de grenzen van hoop zou je me gevonden hebben. Waarom heb je me nu tegengehouden?”
Hij zei: “Ik ben in het verleden ooit een vliegende gazelle verloren, en ik wil nu geen engel, die wandelt tussen de mensen op aarde, verliezen.”
Hij nam haar handpalm en kuste haar hand, en zei: “Zou je me willen helpen springen in de zee van je ogen?”
Ze nam het masker van haar gezicht en vroeg: “Ken je de kunst van het zweven?”
“Neen, maar ik zal springen.”
“Het is een groot avontuur.”
“Ik weet het. Een leven zonder avonturen is geen leven, soms is avontuur geweldig, en soms komt het leven voort uit de dood. Wil je me helpen?”
Hij wachtte niet tot ze antwoordde, kuste haar hand en haar lippen. En hij vergat zijn afspraak of vond het nu onbelangrijk. En ’s avonds, voelde ze zijn gevoelens door een warme kus op de deur van haar huis, voordat ze glimlachend naar binnen ging.
